Het was half september. Bij Willem begon het weer te kriebelen, want binnenkort zou zijn aquarium weer gekeurd worden, dus de bak moest er weer tip en top uit zien. Willem besloot vandaag zijn aquarium de eerste grote onderhoudsbeurt te geven.
Als het aan hem had gelegen was hij er veertien dagen geleden al mee begonnen, maar hij heeft zijn vrouwtje Gonny moeten beloven hier niet eerder aan te beginnen dan half september. Hij baalde hiervan wel een beetje, want sommige planten begonnen aanstalten te maken zelf de lichtkap op te tillen; ook had zich een hardnekkig algje al aangekondigd. Maar Gonny had gelijk, het was een drukke tijd voor hen geweest. Eerst was een aantal verjaardagen in de familie de revue gepasseerd en als klap op de vuurpijl hadden Gonny en hij vorige week hun 35-jarig huwelijksfeest gevierd. Wat een feest was dat! Met genoegen dacht hij terug aan die mooie dag nu precies een week geleden; wat waren ze toen verwend door de kinderen en kleinkinderen! Het prachtige geschenk, een vaatwasmachine, was meer dan ze hadden durven dromen.
Vandaag zou het apparaat geïnstalleerd worden door een monteur. Willem, die toch met zijn aquarium bezig was, had de plicht om goed op de bel te letten en koffie te zetten, zodra de man zou verschijnen. Gonny was met hun jongste dochter Petra naar de stad om een nieuw eetservies te gaan kopen, omdat hun oude allegaartje niet geschikt was voor de nieuwe vaatwasser. Dit had Gonny ‘met een knipoog’ gezegd tegen haar dochter Petra. Met het puntje van zijn tong tussen zijn lippen zette Willem de eerste Lobelia met zijn pincet terug in het aquarium. Hij had zojuist de hele straat lobelia’s uit het aquarium gehaald om die in te korten.
De meeste planten waren er nu uit en door de ontstane ‘stofzooi’ was het moeilijk om de juiste positie te bepalen. In een emmer lagen enkele stenen en een paar stukken kienhout, die hij er ook had uitgehaald. Die zaten onder dat hardnekkige algje. Daarom besloot Willem ze straks goed af te borstelen, voordat ze teruggingen in het aquarium.
De deurbel ging, de monteur voor de vaatwasser kondigde zich aan. ‘Mooi op tijd,’ dacht Willem en opende de deur. De monteur had geen tijd voor koffie, toen Willem dit aanbood: ‘Eerst het werk, meneer,’ zei de monteur, ‘pas als er tijd over is, dan lust ik wel een bakkie’ en begon zijn gereedschap uit te pakken. Willem vond het best, nieuwsgierig volgde hij de verrichtingen van de monteur, die dit werk duidelijk dagelijks deed. In vrij korte tijd was de vaatwasser ‘bedrijfs- klaar’, zoals de monteur het noemde, toen hij de vaatwasser nog even met een lap oppoetste. Hij keek op zijn horloge: ‘En toen was er koffie!’ zei hij grijnzend.
Willem haastte zich om een bakkie te zetten en bestookte de monteur met vragen over de werking van het apparaat. De monteur haalde een folder te voorschijn en gaf die aan Willem. ‘Hier staat alles in, wat u moet weten. Het kan niet missen, een kind kan de afwas doen’, grapte hij. Later, toen de monteur met een leuke fooi vertrokken was, nam Willem op de keukenstoel breeduit plaats voor de vaatwasser en begon aandachtig de folder te bestuderen. ‘Spoelprogramma programmeren,’ las hij. Het lukte hem al aardig om het apparaat te begrijpen. Dat kon ook niet missen, want hij had ook al drie jaar een computer, dus hier moest hij ook uit komen. Hij keek rond in de keuken of hij vuile vaat kon ontdekken, maar helaas, twee vuile koffiebekers zetten ook geen zoden aan de dijk. Wat nu? Opeens kwam er een sluwe glimlach op zijn gezicht. Hij keek op zijn horloge en ging staan, nog even aarzelde hij, toen draaide hij zich om en stapte de keuken uit op weg naar de huiskamer. Om even later terug te keren met in zijn hand de emmer met stenen en kienhout, die hij aan de goede zorgen van de vaatwasser zou toevertrouwen. Willem grijnsde: ‘Hattie maar geen vaatwasser moeten worden’, sprak hij hardop.
Wat hij hoopte, gebeurde ook. Nadat hij de stenen en het kienhout voorzichtig in de vaatwasser had geplaatst, wist hij door middel van de gebruiksaanwijzing het apparaat zowaar aan de praat te krijgen. Apetrots en nieuwsgierig tuurde hij nu door het venster van de vaatwasser en volgde alle waterverplaatsingen, die de bealgde stenen en hout torpedeerden. Wat hij echter nooit zo snel had verwacht, gebeurde wel. Stemmen en het geluid van een sleutel in het voordeurslot deden hem verstarren.
Zijn Gonny en dochter Petra waren terug van weggeweest! Willem kreeg een wee gevoel in zijn maag, snelde naar de huiskamer en zette zijn maskertje onverschillig kijken op en begon quasi geïnteresseerd weer lobelia’s in zijn bak te poten.
Toen de dames binnenkwamen, begroetten ze Willem en plaatsten ze eerst de dozen met het nieuw aangekochte eetservies op tafel en liepen in een rechte lijn naar de vaatwasser in de keuken. Gonny klapte verrukt in haar handen. ‘Hij doet het al, hij doet het al!’ sprak ze verheugd en dankbaar wendde ze zich tot haar man, die haar met een verkrampte glimlach toeknikte. Petra liet zich op haar knieën voor de vaatwasser zakken en staarde gespannen door het venster. ‘Dat spoelt lekker, ma, wat zit er eigenlijk in pap?’ en keek haar vader onderzoekend aan. ‘O, gewoon, een beetje vuile vaat’, zei hij nonchalant, maar zijn angstregisters stonden wijd open. Gelukkig voor hem werd er verder niet meer over gesproken. Petra bood aan om koffie te zetten en een paar lekkere broodjes klaar te maken. Gonny begon in de huiskamer haar eetservies uit te stallen op tafel en toonde het vol trots aan haar man. ‘Kijk toch eens wat een leuk patroon’, zei ze. Willem slaagde erin om bewondering te veinzen voor haar goede keuze. Ondertussen loerde hij naar de dichte keukendeur, waarachter de vaatwasser inmiddels was gestopt. Even later hoorde hij de vaatwasser weer aanslaan. ‘Shit’, dacht hij, ‘toch verkeerd geprogrammeerd’. Nu had hij het echt niet meer. Het werd nog erger, toen Gonny zei ‘dat het nieuwe servies straks de vaatwasser in moest, voordat het de kast in kon’. Net toen hij heel voorzichtig aan Gonny een bekentenis wilde gaan doen, kwam Petra binnen met de broodjes en de koffie. Willem zag zijn kans schoon en excuseerde zich om even de handen te wassen. Aangekomen in de keuken werkte de vaatwasser op volle toeren. Hij snapte er niets van. ‘Willem, je koffie wordt koud’, hoorde hij Gonny roepen. Hij kon er niet onderuit; hij moest terug om zijn broodjes eten. Gonny was het eerst klaar met eten. Ze pakte een aantal nieuwe borden op en liep ermee naar de keuken. Petra volgde haar moeder met een aantal schalen. Willem bleef met zijn hoofd in beide handen nog even aan tafel zitten en moedeloos stond hij op en liep met het restant van het servies ook naar de keuken. Daar werd de deur van de vaatwasser net door Gonny geopend. Ze draaide zich om naar haar man en zei: ‘Is dit nou niet een beetje overdreven?’ Ze lachte en haalde twee koffiebekers uit de vaatwasser: ‘Die had je ook met de hand af kunnen wassen’. ‘Maar mam!’ zei haar dochter, ‘pa moest de vaatwasser toch eerst even uitproberen, hè pa?’ En ze knipoogde naar haar vader. Willem staarde verdwaasd naar de vaatwasser, toen weer naar zijn dochter en slikte een keer. ‘Ja, dat klopt’, stamelde hij, ‘ik wilde weten of hij het wel goed deed’. ‘Nou’, zei Gonny, ‘volgens mij gaat het best wel goed’ en begon haar nieuwe servies voorzichtig in de vaatwasser te plaatsen. Glimlachend pakte Petra haar vaders arm en trok hem zachtjes naar het keukenraam, waarbij ze haar vader dwong om naar buiten te kijken. Daar lagen zijn stenen en kienhout keurig schoon en verdekt opgesteld onder de tuintafel. Willem voelde zich opeens weer helemaal gelukkig worden. Hij pakte het hoofd van zijn dochter in beide handen en gaf een kus op haar voorhoofd en zei met een snik in zijn stem: ‘Wat kun jij lekkere broodjes klaarmaken, lieverd. Nog bedankt, hoor.’ En haastte zich terug naar zijn aquarium.
Categorieën:
Diversen
Auteurs:
Willem van Wezel
