Colombia, een land met een negatieve uitstraling in Europa en de rest van de wereld, maar wat is het mooi, zowel onder als boven water.
Drugshandel, guerrilla’s, paramilitaire ontvoeringen en een hoge criminaliteit. Helaas is dit alles nog waar ook. Hierdoor geven de meeste toeristenbureaus een negatief reisadvies af voor dit land, zeker voor toeristen die op eigen houtje willen gaan rondreizen.
Maar Colombia heeft ook nog een andere kant. Het is een prachtig land met adembenemende panorama’s van met sneeuw bedekte toppen van het Andes gebergte tot het dichte oerwoud van het Amazonegebied, maar ook de prachtige witte zandstranden en de verlaten steppen in de llanos hebben voor iedere toerist iets onvergetelijks te bieden.
Maar hoe komt men er nu bij om naar dit land te emigreren en hier een siervisexportbedrijf te beginnen? Die vraag stelde ik mijzelf ook wel eens de afgelopen jaren. Ik ken Colombia nu 15 jaar door de vele reizen in verschillende delen van het land. Op deze manier kwam ik ook in contact met de Colombiaanse siervisexporteurs en zag hoe zij met de gevangen vissen omgingen. Het was niet best wat er aan vissen naar Europa werd geëxporteerd. Colombia had een slechte naam op visgebied en heeft te kampen met veel uitval bij de export van de vissen. En zo kreeg ik op een van de reizen, die ik maakte, het idee om zelf de export te verzorgen. In Zwitserland had ik een dierenspeciaalzaak en om zelf je gevangen vis te verkopen leek mij ideaal. Ik kocht een prachtige finca op 50 km buiten Bogota, waar ik ook mijn exportbedrijf heb. Tevens bouwde ik er een gastenverblijf bij, zodat ik mijn aquariumtoeristen onderdak kon bieden. Met een bevriende aquarist hebben we het hele project opgezet. Het bedrijf kwam helaas niet goed van de grond. Het leven hier, de mentaliteit van de mensen en de voortdurende problemen zijn voor Europeanen niet te begrijpen en brengen je soms tot vertwijfeling. Daarom moest ik regelmatig naar Colombia om alles weer op de rails te krijgen. Dit was niet vol te houden en moest ik kiezen: of Zwitserland of Colombia. Het werd Colombia en zo zit ik nu ongeveer 6 jaar in dit prachtige land.
In het begin was het zeer moeilijk om alles weer goed te laten functioneren. Maar in de loop van de tijd ging het steeds beter. Dit vooral door een aantal goede klanten uit Holland. Colombia is in Zuid-Amerika een land met grote delen, die nog niet zijn onderzocht op de aanwezige planten en dieren. Door de oorlog en de drugs zijn zeer grote gebieden al een tiental jaren ontoegankelijk. De laatste jaren gaat het een stuk beter. Hierdoor worden gebieden toegankelijker met vele verrassende vangsten.
Zelf heb ik de laatste jaren verschillende keren vissen geëxporteerd, die nieuw waren of al lange tijd niet in de handel waren te verkrijgen. In het laatste jaar is het me gelukt om een vangstation in te richten in delen van het land, waar nog nooit vissen vandaan gekomen zijn. Dit was altijd guerrillagebied en dus ontoegankelijk. Door plaatselijke vissers goed op te leiden ben ik nu in staat om grote partijen vissen van goede kwaliteit naar Bogota te krijgen. Dit belooft wat voor de toekomst. Ik hoop nog wat nieuwe soorten in de Europese winkels te brengen. Ook de aquariumreizen kunnen nu weer van start gaan vanwege de verbeterde veiligheid. In het komende jaar (2007) worden weer officiële reizen aangeboden naar verschillende delen van Colombia. Dit doet me plezier. Ik herinner me nog de eerste keer dat een Duitse aquarist zich aanmeldde voor een reis. Thomas Lauer boekte voor 2 weken. Per fax had hij de dag, tijd en vluchtnummer doorgegeven. Ik dus op weg naar het vliegveld. Omdat ik Thomas nog nooit had gezien, had ik een bord gemaakt met de naam van het bedrijf erop. Ik stelde mij op bij de uitgang in de menigte, die daar stond te wachten en hoopte, dat Thomas aan de hand van mijn naam mij kon herkennen. Maar wat schetst mijn verbazing, voor mij stonden plotseling volgeladen met koffers en vangnetten twee onbekende heren, die mij opgelucht aanspraken en in het Duits met een Hollands accent vertelden, dat ze eindelijk waren aangekomen. Ik dacht, dat ik in de verkeerde film was beland. De beide heren, Ernst van Genne en Hans Osendarp, uit Holland zouden pas de volgende dag komen, maar hadden het verkeerde vluchtnummer doorgegeven. Nou ja, deze Hollanders hadden alleen maar vissen in het hoofd en al het andere werd snel vergeten. En zo vlogen ze met zijn drieën na een paar dagen Bogota naar de finca in Letitia midden in het Amazonegebied. Daar hebben ze dan twee weken in riviertjes, poeltjes, plassen en meren naar vissen gezocht. Alles werd bewaard op het vangstation en later naar Bogota gestuurd. Toen ze aan het einde volgepakt met vissen, foto’s en video-opnames terugkwamen, gingen ze na 1 dag rust nog een paar dagen naar de llano’s. En na totaal drie weken kwam er een einde aan de geplande reis. Het was een standaardtoer, de eerste keer.
Het moet de heren goed zijn bevallen, want na twee jaar stonden ze weer in Bogota voor een vervolg op de eerste reis. Toen hebben ze alles gedaan, dus geen standaardtour. Samen met een gids en een chauffeur zijn ze op drie verschillende plaatsen in Colombia geweest. Allerlei vissen gevangen in gebieden, die tot voor kort guerrillagebieden waren. Vele soorten waren in tientallen jaren niet meer gevangen, laat staan geëxporteerd. Tevens kreeg ik goede beschrijvingen van de vangplaatsen met de waterwaarden. Al deze vangsten kwamen uit gebieden, waar geen siervissen werden gevangen, alleen maar consumptievissen. Op deze manier kwam ik ook in het bezit van informatie over vissers, die eventueel voor mij konden gaan werken. En in 2003 kwam de klap op de vuurpijl. Toen kwamen ze met acht personen. Dit was een uitdaging voor mij: zoveel aquaristen tijdens één trip had ik nog niet meegemaakt. Met veel pijn en moeite is alles geregeld. Het reisdoel was Letitia en daar moest dan een boot liggen, die de groep gedurende twee weken kon vervoeren naar de mooiste visplaatsen in de omgeving. Dat niet alles is gegaan, zoals het was afgesproken, zijn wij gewend in Colombia. Maar ook deze groep kon daar zeer goed mee omgaan. Zelfs als de motor het begaf, bleven ze lachen. Voor mij was dit een ‘tolle Gruppe’. In de loop der jaren zijn we ook goede vrienden geworden. Het kan best zijn, dat als ik in een beekje sta te vissen de telefoon gaat en dat Ernst even belt voor een praatje of een vraag heeft over het een of ander. Ik kijk nu alweer uit naar het volgende bezoek en hoop dat de heren dan weer vleeskruiden, sausen en vakliteratuur voor me meenemen. Over een misser moet ik nog vertellen en dat zijn de Hollandse dropjes. Die spuugden de kinderen binnen vijf seconden uit. Ze praten er nu nog over.
Categorieën:
Diversen
Tags:
Reis met acht aquaristen naar Colombia
Auteurs:
Bruno Keller
Fotografie:
Hans Osendarp
