Als je eenmaal in Zuid-Amerika bent geweest, blijft het trekken om weer een volgende reis te gaan maken. Dus er moest een vervolg komen. De afgelopen twee keren zijn we met drie aquaristen op trektocht geweest door Colombia, Peru en Brazilië. In de loop der tijd kwamen er naar aanleiding van artikelen in diversen bladen, internet en lezingen nogal wat aanmeldingen binnen met: de volgende reis wil ik ook mee.
Als iedereen, die dit gezegd had, was meegegaan, dan hadden we een groep gehad van twintig personen. Maar toen puntje bij paaltje kwam bleven er acht fanatiekelingen over die deze reis gingen maken. Het was wel een internationaal gezelschap, namelijk één Belg, twee Duitsers en vijf Hollanders; leuker kon het niet. Een aantal waren bekenden van elkaar, maar de meesten hadden elkaar nog nooit gezien of gesproken. Geen probleem, want we hadden allemaal één doel: vissen, planten, reptielen en de prachtige natuur bekijken.
Om zo’n reis goed te plannen begin je met het vaststellen van een datum, die moet vallen in de periode van laag water (droge periode). In ons geval werd het de periode van 23 september tot 14 oktober 2003. Hierna kwam het volgende punt: het uitzoeken van de vliegreis. Hierbij is van belang de prijs, maatschappij en de wachttijden, die we op de terugreis konden verwachten. Deze tijd moet zo kort mogelijk zijn in verband met de vissen, die we hoopten mee te kunnen nemen. Via het reisbureau en internet kwamen we bij Air France terecht, met vertrekpunt Parijs. Nadat we de boekingen hadden gedaan, konden we ons bezig gaan houden met de voorbereidingen, die we thuis moesten gaan doen. Van belang is het in orde maken van allerlei reisdocumenten, die we nodig hadden tijdens deze trip. Van de afgelopen twee keren hadden we geleerd om alles op te schrijven wat je zoal nodig hebt op dit soort reizen. Aan de hand van een lijst konden we zo alles controleren. Om te voorkomen dat er dubbele attributen werden meegenomen, hebben we afspraken gemaakt wie bepaalde dingen zou meenemen, zodat we niet met vijf setjes watermetingen zouden lopen te slepen. Over het gewicht van de mee te nemen spullen hoefden we ons geen zorgen te maken. We mochten 60 kilo per persoon meenemen.
In aanloop naar de vertrekdatum hadden we veelvuldig contact met elkaar. Ook werden de voor ons bekende bezoeken aan de GGD gebracht. Diversen prikjes moesten worden gehaald voor allerlei tropenziekten en met een pakje malariatabletten werd het medische gedeelte afgesloten. Maar ook het reisgedeelte moest worden afgesproken. Hiervoor hadden we onze vriend Bruno Keller in Bogota, die we via e-mail en de telefoon van onze ideeën op de hoogte brachten. Met de vorige reizen had hij ervoor gezorgd, dat alles prima in orde was. Ons voorstel was nu om een house boat voor 15 dagen met bemanning en goede gidsen te huren, die ons naar de kleine beekjes in het oerwoud kon brengen. Tevens moest er een tolk zijn om ons verstaanbaar te kunnen maken. Bij de boot moesten ook twee grote kano’s zijn met buitenboordmotoren vanwege de kleine Rio’s, die we wilden bezoeken. De boot moest vertrekken uit Leticia, een plaats midden in het Amazonegebied. Om hier te komen moesten we weer vliegen. Ongeveer 2.000 km het oerwoud in. Dus tickets bestellen in Colombia, die Bruno Keller voor ons heeft verzorgd.
Toen na enkele maanden voorbereiding de tickets van het reisbureau kwamen, begon het echt te kriebelen en kreeg ik het gevoel van over een maand zit ik weer midden in het oerwoud. In de laatste maand begon ik met het pakken van de koffers. Vanaf de lijst is dit zeer eenvoudig, zodat in de laatste week bijna alles al klaar stond. En dan komt het grote moment van vertrek. Vanuit Noord-Nederland vertrokken drie reisgenoten naar Schiphol. Hier troffen we onze drie zuiderlingen en kon de reis beginnen naar Parijs. Het was een voorproefje van wat ons nog te wachten stond. Op het vliegveld Charles de Gaulle kwamen onze Duitse vrienden erbij en was de groep compleet voor de komende drie weken. Na een scherpe controle (zelfs de schoenen moesten uit) konden we aan boord gaan en kon de vliegreis begingen. Voor ons een vlucht van 9.000 km, die ongeveer tien uur ging duren. Om de tijd te doden hadden we de volgende keuzes: tv kijken, videospelletjes, lezen, praten, slapen, eten, drinken en af en toe de benen even strekken. Maar aan alles komt een einde en om 15.30 uur (plaatselijke tijd) stonden we op het vliegveld van Bogota en begon de algemene controle van alles, wat we bij ons hadden. In dit land zijn ze gek van controles. Alles moest uit de koffers en ook lichamelijk werden we goed nagekeken. Dit duurde ongeveer 90 minuten en toen konden we eindelijk onze vriend Bruno begroeten.
Nadat alles met veel pijn en moeite was ingeladen, konden we op weg gaan naar de finca. De autorit duurde ongeveer één uur en je kunt je er geen voorstelling van maken hoe het verkeer in Bogota zich gedraagt. Op de finca aangekomen hebben we eerst maar een koel biertje genomen. Hier zouden we de eerste drie dagen verblijven om aan het klimaat te wennen. De volgende dag besloten we om naar Bogota te gaan om wat visexporteurs te bezoeken. Om overal binnen te komen heb je een gids nodig. Vergeleken met een viertal jaren geleden zag het er een stuk beter uit. Dit was ook hard nodig, want voor de export heb je goede vissen nodig. We bezochten een vijftal van de grootste exporteurs. Hierna hebben we nog een bezoek gebracht aan Carakassa, de beroemde dieren- en aquariumstraat van Bogota. Er is van alles te koop, net zoals in Europa. We besloten de dag met een vorstelijk diner bij een Hollander. Die heeft al zo n 35 jaar een van de beste restaurants van Bogota. Rondom zijn bedrijf is een prachtige uitstalling van allerlei tropisch planten, zoals Tillandsia’s, Bromelia’s, varens en prachtige orchideeën.
De volgende dag konden we zelf invullen. Eén groep ging op plantenjacht en de andere groep ging naar het dorpje La Vega. Die middag hadden we voor het eerste viswerk een rivier in de omgeving uitgezocht. We moesten toch even oefenen, voordat we aan het grote werk konden beginnen. Vanavond vroeg naar bed, want morgen begint echt het grote werk. Als alles volgens afspraak zou verlopen, vlogen we om halfelf en stonden we om één uur midden in het oerwoud in Leticia. De vlucht was prachtig met een goed uitzicht over het oerwoud. Hier wordt gelukkig nog niet zoveel gekapt.
Op het vliegveld werden we opgewacht door onze Duitse gids Maikel en een aantal personen, die allemaal belangrijk waren voor de komende tijd aan boord van onze house boat. Alles werd in een volkswagenbus (bouwjaar 1970) geladen en zo gingen we op weg naar de haven. Het viel mij mee, dat dit vervoermiddel de haven nog haalde. Bij aankomst zag het er zowaar hoopvol uit, maar dat veranderde snel. De boot was nog niet klaar om te varen en er was nog geen aggregaat aan boord voor stroom. Ook vele andere afspraken waren niet vervuld. Onze gids moest flink aan de bak om alles in het gareel te krijgen. De middag werd gebruikt om inkopen doen voor de komende dagen. Het leukste was het hangmattenproject: acht hangmatten naast elkaar op 4 meter lengte in het onderste gedeelte van de boot, hetgeen een leuk gezicht was. Nadat we voor voldoende eten en drinken hadden gezorgd, hebben we ons maar niet meer op de boot laten zien, zodat de reparatie snel kon worden gedaan. De volgende ochtend om 5 uur wakker en geradbraakt. Dat was even wennen in een hangmat slapen met een stuk of vijf aggregaten, die de hele nacht stonden te draaien. Dit geen tweede keer meer, dus varen met die hap.
Maar helaas, de motor bleef weigeren. Maar om elf uur kwam er geluid uit en konden we richting Rondonia varen, waar zich prachtige lagunes bevinden, die de moeite waard waren om te bezoeken. Na 3 uren varen kwamen we op de uitgezochte plek aan. Alleen onze gids begreep er niets van wat we in het oerwoud wilden gaan doen. Op deze plaats kreeg hij dan ook les in het vangen van aquariumvissen. De komende dagen zouden in het teken staan van de motor. Die was stuk en de mensen deden hun best om hem te repareren, maar het was onbegonnen werk. Nadat we weer in Leticia waren teruggekeerd, was het over en uit. Toen hebben we besloten om met twee motorkano’s zelf maar het oerwoud in te gaan. In de omgeving waren nog zat prachtige watertjes om te vissen, te snorkelen of andere leuke dingen te doen. Maar na twee dagen waren we het zat. De oplossing was om de twee kano`s naast de boot mee te nemen en zo maar varen. Ons doel was de Yavaririvier met als einddoel Sacambu.
De eerste dag kwamen we tot Benjamin Constans, wat met veel problemen ging. Door de sterke stroming liep de boot op een zandbank vast. Met veel moeite konden we weer loskomen, maar toen de motoren van de kano’s ook problemen kregen was het over en uit. De volgende dag hebben we een andere kano gevraagd en zijn richting Sacambu gevaren. Dit is een prachtig gebied met veel kleine riviertjes met theekleurig water en een rijk visbestand. Onderweg hadden we een schitterend wit strand gezien en dit leek ons de plaats om de boot de komende week voor anker te laten gaan. De volgende dag werd de boot naar het strand gesleept. De middag hebben we besteed met het leggen van contacten met de plaatselijke vissers. Voor de komende week hadden we hen hard nodig. Na het eten (Cichla ocellaris) gingen we aan het nachtvissen. Dit is een ervaring, die je nooit meer vergeet. Zit je in een boot in het donker met een zaklamp in het water te schijnen. Maar wat een massa vis was er te zien. Ook het snel varen bracht vis in de boot. Ze vlogen door de schroefbeweging regelrecht in de boot.
In de nacht, die volgde, kwam een grote regenbui op ons af met als gevolg, dat de volgende ochtend het water een stuk hoger stond. Het gebied, waar we nu waren, was vrijwel onberoerd gebleven. Uit het oerwoud ontsproten kleine riviertjes en in het woud zelf vonden we met onze gidsen prachtige poelen, die we allemaal hebben onderzocht. Wat een massa vissen hebben we gevangen. Wat interessant was, hebben we gehouden en de rest weer teruggezet na eerst alles op de gevoelige plaat te hebben gezet.
Als je een hele week in het oerwoud aan het rondtrekken bent, vallen er bepaalde dingen op: de rust, die de bewoners uitstralen en hun eenheid met de natuur. Het is mij nog steeds een raadsel hoe je precies aan de rand van de rivier weet, dat er op 30 minuten lopen een prachtige poel ligt. Maar je trekt je ook de armoede van de mensen aan als je ziet, waaruit hun behuizing bestaat. En toch altijd blije gezichten, terwijl ze nog zeer behulpzaam voor ons waren. Maar ze begrijpen totaal niet, dat wij van zover komen voor een paar kleine visjes, die niet te eten zijn. Maar aan alles komt een einde. Zo ook ons bezoek aan Sacambu. Volgens de kapitein was de motor nu gerepareerd en konden we naar Leticia varen, maar dit was van korte duur. Want na een klein uurtje was het weer over en uit. Na aankomst in Leticia hebben we onze vissen ondergebracht bij een plaatselijke visexporteur, die ook de verzorging en het transport naar Bogota voor ons ging regelen. Omdat we nog een dag te gaan hadden, besloten we een bus te huren om de weg naar Tarapacate te gaan verkennen met de prachtige lagunes. Deze weg is een soort van uitgang richting het oerwoud met prachtige huizen en ook de grote armoede voor de plaatselijke bevolking.
Na wat lagunes te hebben onderzocht, werd het tijd om met een etentje afscheid te nemen van onze gidsen. De avond hebben we doorgebracht op het bovendek van de boot. Die hadden we afgemeerd voor de woonboot van de familie Santos, onze visexporteur. De volgende ochtend om vier uur ging de wekker. Snel eten en dan de vissen inpakken en om zes uur gingen we richting vaste wal. Vandaar ging het richting vliegveld. Na een grondige controle mochten we vertrekken richting Bogota met vijf dozen vis, die we hadden gevangen. Na aankomst stond Bruno ons op te wachten en konden we onze vissen gaan ophalen bij de cargo-afdeling. De avond hebben we doorgebracht op de veranda met het gesprek over de afgelopen weken. Ondanks de grote problemen hebben we toch een prachtige reis gehad. Na nog een dag in Bogota te hebben doorgebracht, werd met een barbecue onze reis ‘s avonds besloten. De volgende ochtend moesten we beginnen met het inpakken van de koffers. Alles, wat niet meer nodig was, werd weggeven om zoveel mogelijk ruimte te krijgen voor onze vissen.
In de loop van de middag werden de vissen ingepakt. Alles op zuurstof en goed verpakt in grote tassen op weg naar Holland. Op het vliegveld weer de gebruikelijke controles voor we aan boord konden gaan voor de vliegreis naar Parijs. Het gekke is, dat er in het geheel niet werd gekeken naar al die tassen met vissen. Na tien uur vliegen zetten we weer voet op Parijse bodem. Ook hier een strenge controle, maar vooral van mensen van buiten de Europese Unie. We hadden twee uren de tijd, zodat we even konden bellen met het thuisfront. Nadat we afscheid hadden genomen van onze Duitse vrienden, gingen we op weg naar Schiphol. Na aankomst snel de koffers ophalen en dan naar huis. Maar de douane dacht hier anders over. We moesten onze tassen uitpakken met de vissen en we zagen het donker in. Maar de uitvoerpapieren vanuit Colombia waren overtuigend genoeg voor de heren. Hierna konden we onze familie begroeten.
Aan het eind van dit artikel kan ik stellen, dat het een prachtige reis is geweest, ondanks alle problemen. De groep kijkt nu al uit naar een volgende kans om weer wat te ondernemen.
Categorieën:
Diversen
Tags:
Reis met acht aquaristen naar Colombia
Auteurs:
Hans Osendarp
Fotografie:
Hans Osendarp
