Een plant, waar de staafwants zijn eieren in zou kunnen deponeren, is de waterweegbree (Alisma plantago-aquatica), waar we zowel de kleine alsmede de grote van kennen. [Alisma = een oude Griekse plantennaam, plantago (Lat.) = voetzool, aquatica (Lat.) = water.] We vinden deze plant overal in de vrije natuur, het is dus echt geen zeldzame plant, maar wel mooi. Het is trouwens wel de vraag of de staafwants zijn eieren in deze plant legt, want de plant is zwak giftig en dan met name het melksap. Toch wordt dat melksap ook gebruikt als geneesmiddel.
Waterweegbree zonder bloemstengel
Waterweegbree met bloemstengelDe plant, die ondergebracht is in de gelijknamige waterweegbreefamilie (Alismataceae) heeft een knolachtige (verdikte) wortelstok, dus in een wat groter vijvermandje zetten. De eerste bladeren, die te voorschijn komen zijn lancetvormig, maar later zijn ze langgesteeld en kunnen dan eivormig tot lancetvormig worden. De kleine bloempjes, die aan een zeer sterk vertakte tros zitten, zijn meestal wit, maar kunnen ook wat rozeachtig worden. Ze hebben 3 kelkblaadjes, 3 kroonblaadjes en 6 meeldraden, maar wel 15 tot 30 afzonderlijke stampers. De bloeitijd is juni-juli. Er komen heel veel zaden aan, die door vogels gegeten worden, maar in een grote vijver, waar er een paar staan, kan deze plant enorm gaan woekeren, want de zaden zijn zeer kiemkrachtig en kunnen overal in de vijver opkomen, wanneer de diepte maar niet dieper is dan 20 cm. Voor grote ondiepe vijvers is het beter om de uitgebloeide bloemen eruit te halen. Na de bloei blijft de bloemstengel vaak staan, althans in mijn vijver gebeurt dat elk jaar (ik heb geen grote vijver). De bladeren verdwijnen, maar soms steekt de stengel door het ijs heen. Wanneer het dan in de winter gaat sneeuwen, is dat een prachtig gezicht. Het is net alsof er een kerstboompje midden in de vijver staat, want deze bloemstengel kan vrij hoog worden. Waterweegbree kan zeer goed tegen vorst, een temperatuur van -20 graden kunnen ze makkelijk overleven.
